ไม่มีคำตอบ

จากเหตุการณ์ชุมนุมที่มัสยิดกลาง จังหวัดปัตตานี เพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับชาวบ้านที่ถูกสังหารและข่มขืน ช่วงต้นเดือนมิถุนายน ๒๕๕๐
และจากปัญหาความขัดแย้งที่สะสมมาตั้งแต่ต้นปี ๒๕๔๗

๑.คำถามต่อรัฐไทย "ผู้ตัดขาดจากความจริง"

การชุมนุมที่ประกอบด้วยคนนอกพื้นที่ ไม่ใช่การชุมนุมที่บริสุทธิ์งั้นหรือ?

เราต้องเป็นผู้ถูกกระทำเท่านั้น จึงจะมีสิทธิ์เรียกร้องความเป็นธรรม และสามารถเข้าใจความเจ็บปวดอย่างนั้นหรือ?

การชุมนุมอย่างสงบ เพื่อเรียกร้องสิ่งที่ไม่สามารถเรียกร้องได้จากการชุมนุมอย่างไม่สงบและโดยการไม่ชุมนุม กลับทำไม่ได้ เพราะสร้างความเดือดร้อนให้กับผู้อื่น และประกอบด้วยคนนอกพื้นที่

เหตุใดผู้อื่นจึงสามารถเข้ามากำหนดความไม่สามารถในการชุมนุม แต่คนนอกไม่สามารถกำหนดความสามารถในการชุมนุม?

เมื่อผู้ใช้กฎหมายและกระบวนการยุติธรรมถูกตั้งคำถาม กฎหมายและกระบวนการยุติธรรมถูกตั้งคำถามด้วยหรือไม่??
เมื่อผู้ใช้กฎหมายและกระบวนการยุติธรรมถูกตั้งคำถาม ความยุติธรรมถูกตั้งคำถามด้วยหรือไม่?

หรือเมื่อความยุติธรรมถูกตั้งคำถาม ผู้ใช้กฎหมายและกระบวนการยุติธรรมถูกตั้งคำถามหรือไม่
แล้วใครจะเป็นผู้ใช้กฎหมายและให้ความยุติธรรม?


๒.คำถามต่อเพื่อนคนไทย "ผู้นิ่งดูดาย"

เมื่อพี่น้องเราถูกกระทำอย่างไม่เป็นธรรม เรารู้สึกทุกข์ร้อนหรือไม่?
ทำไมคนภาคอื่น โดยเฉพาะคนภาคกลาง จึงนิ่งเฉยดูดาย??

ต้องรออีกนานแค่ไหน ความเดือดร้อนของคนอื่นจึงจะกลายเป็นความเดือดร้อนของตัวเราเอง?
คุณเห็นพวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชาติอยู่อีกหรือ???

ความเป็นชาติที่ต่างเทิดทูนกันไปนั้นเพื่อประโยชน์อะไร มันมีตัวตนจริงหรือ???


๓. คำถามต่อตัวเราเอง "ผู้เป็นทาส"

แท้จริงแล้ว เราเองก็มีส่วน(ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม) เติมเชื้อไฟให้ปัญหานี้ ???

เราเองไม่ใช่หรือที่ตกเป็นทาสของสถาบันชาติ ศาสน์ กษัตริย์ เงินตรา ความขลาด อคติ กิเลส และความเขลา??

มีแต่ทาสเท่านั้นที่ช่วยเหลือกันไม่ได้